Ενημερώνει ο Θάνος Νικόλαος, Νευρολόγος
ΠΟΛΛΑΠΛΗ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ
Η πολλαπλή σκλήρυνση (η αλλιώς η σκλήρυνση κατά πλακάς) είναι μια φλεγμονώδης ασθένεια, η όποια προσβάλει τη μυελίνη των νεύρων του εγκέφαλου και του νωτιαίου μυελού.
Η μυελίνη είναι ένα λεπτό περίβλημα γύρω από τον νευράξονα δηλαδή γύρω από την προβολή του νευρώνα που άγει τις εντολές του εγκέφαλου, υπό μορφή ηλεκτρικού ερεθίσματος από τον εγκεφαλικό φλοιό προς την περιφέρεια.
Η μυελίνη και ο νευράξονας μπορούν να παρομοιασθούν με ένα καλώδιο ηλεκτρικού ρεύματος, όπου η εξωτερική μόνωση είναι η μυελίνη και το χάλκινο εσωτερικό ο νευράξονας. Η μυελίνη είναι μια λιπώδης ουσία που προστατεύει τα νεύρα και βοηθά στη μετάδοση των νευρικών ώσεων.
ΠΟΥ ΟΦΕΙΛΟΝΤΑΙ ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΛΑΠΛΗΣ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗΣ
Σήμερα, η επικρατέστερη άποψη είναι ότι η πολλαπλή σκλήρυνση είναι μια αυτοάνοση ασθένεια.
Το ανοσοποιητικό σύστημα του ίδιου του οργανισμού επιτίθεται στη μυελίνη του κεντρικού νευρικού συστήματος καταστρέφοντας την, μέσω της φλεγμονής. Αυτή η διαδικασία βλάβης και αποδόμησης της μυελίνης ονομάζεται απομυελίνωση. Τα νεύρα που έχουν υποστεί απομυελίνωση καθυστερούν το ηλεκτρικό σήμα που άγεται από τον εγκεφαλικό φλοιό προς την περιφέρεια με αποτέλεσμα να εμφανιστούν τα τυπικά συμπτώματα της νόσου, όπως η μυϊκή αδυναμία, οι διαταραχές της αισθητικότητας τα προβλήματα στην ισορροπία, η διπλωπία, η θόλωση της όρασης κ.τ.λ.
ΠΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΚΥΡΙΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΗΣ ΝΟΣΟΥ
Η συνήθης πορεία της νόσου είναι με «υφέσεις και εξάρσεις». Η νόσος , δηλαδή εκδηλώνετε με συμπτώματα (ώση) τα όποια βελτιώνονται στον χρόνο, κατόπιν η νόσος περνά σε μια φάση ηρεμίας έως ότου εμφανιστούν νέα συμπτώματα (νέα ώση). Περίοδοι ύφεσης και έξαρσης συνεχίζουν να επαναλαμβάνονται.
Πιο σπάνια (10-15% των περιπτώσεων), τα αρχικά συμπτώματα (πρώτη ώση) δεν βελτιώνονται, αλλά επέρχεται μια συνεχής αργή χωρίς εξάρσεις επιδείνωση στο χρόνο. Σε αυτή την περίπτωση η πορεία της νόσου παίρνει το όνομα της «πρωτοπαθούς προϊούσας μορφής». Η τρίτη μορφή της νόσου, η «δευτεροπαθούς προϊούσα μορφή» χαρακτηρίζεται από μια περίοδο υφέσεων και εξάρσεων που διαρκεί συνήθως χρόνια και ακλουθείτε από μια περίοδο συνεχούς επιδείνωσης των συμπτωμάτων. Η διαφοροποίηση των τριών αυτών μορφών της πορείας της νόσου είναι απαραίτητη διότι εφαρμόζονται διαφορετικά διαγνωστικά κριτήρια, ακολουθούνται διαφορετικές θεραπευτικές αγωγές και έχουν επίσης διαφορετική πρόγνωση.
Η έρευνα συνεχίζεται και νέα φάρμακα προστίθενται στη φαρέτρα των ιατρών ακόμη και για τις προϊούσες μορφές της νόσου. Έτσι ασθενείς και ιατροί ατενίζουν το μέλλον με μεγαλύτερη αισιοδοξία.